"Spirits" van The Devil Makes Three is een betoverende mix van stampende ritmes, zielvermoeiende verhalen en hun triomfantelijke terugkeer na een pauze van zeven jaar sinds de  release van "Chains Are Broken" in 2018, en is tot op de dag van vandaag nog steeds beschouwd als hun meest voortreffelijke werk. Pete Bernhard’s verweerde en provocerende teksten en zang, gecombineerd met de typische stijl van gitaar- en banjofanaat Cooper McBean, hebben dit specifieke album prominent in de gedachten van fans gehouden. Hun nieuwe album  is eerder een viering en een afrekening. Elk nummer ontvouwt zich als een parabel, het verbindt opvallende beelden en harde waarheden om verlies, verslaving en veerkracht uit te beelden. Muzikaal weerspiegelt het de levendige geest van Americana, de melancholische essentie van blues en de aardende aard van folk. Elk genre draagt ​​bij aan Spirits' getuigenis van de pijn en volharding die de menselijke ervaring definiëren.

The Devil Makes Three bracht in 2002 hun titelloze debuutalbum uit en trok de aandacht van fans van Americana, country en folkmuziek over de hele wereld. Naarmate de tijd verstreek, evolueerde en veranderde hun geluid, terwijl ze dicht bij hun folkroots bleven. "Chains Are Broken" zag de grootste verandering tot nu toe met de toevoeging van Stefan Amidon op drums. Met "Spirits" zet de band hun evolutie voort, door het geluid dat ze vonden met Chains Are Broken te mengen met hun uitgeklede roots. En zoals de titel van hun nieuwe album laat vermoeden gaan de 13-tracks dan ook over meer persoonlijke thema's, waaronder verdriet, sterfelijkheid en persoonlijke reflectie.

Het meest bepalende thema centraliseert dan ook het verdriet op deze plaat. De titeltrack beeldt een diep verdriet uit, onderstreept door een overweldigende last van verlies. De herhaling van "too many spirits" in het nummer benadrukt een overweldigende aanwezigheid van herinneringen en onopgeloste emoties. Er is een duidelijk onvermogen om troost te vinden te midden van verlies, aangezien dit de realiteit was voor frontman Pete Bernhard. In het persbericht vermeldt hij het verlies van zijn moeder, broer en beste jeugdvriend tijdens de opnames van het album. De tekst "The place where you used to laugh / Is empty now / Standing vacant / Hollowed out" weerspiegelt inderdaad een diep verlangen naar de overledenen.

Naast dit titelnummer, met zijn uitgeklede, eenzame structuur, is het ook duidelijk te horen in nummers als het grimmige "Hard Times", over het niet meer kunnen betalen van eten of huur, of het voor zichzelf sprekende "The Dark Gets The Best Of You". Naast "Hard Times" duiken ze ook dieper in de politiek op het pittige "Divide And Conquer". Maar hoewel de band steeds zingt over moeilijke tijden, eindigen ze uiteindelijk altijd met een optimistische noot, waarbij ze zich richten op de veerkracht van de samenleving. Een nummer als "Ghosts Are Weak", ondersteund door een leuke shuffle beat, gaat uiteindelijk over het overwinnen van destructief gedrag.  Voor het geval je denkt dat de hele plaat kommer en kwel is, is het goed om te onthouden dat de band altijd al een boosaardig gevoel voor humor heeft gehad. "Half As High" dat mooi samengaat met "I Love Doing Drugs" tegen het einde van de plaat, zijn twee verslavend aanstekelijke meezingers. Het album sluit af met "Holding On", een optimistisch nummer dat de band perfect belichaamt.

Veel van de nummers op deze plaat komen uit een verdrietige situatie, ze proberen er zin van te maken, of het nu gaat om verlies, verslaving of de manier waarop mensen meer verdeeld zijn dan ooit. Maar uiteindelijk draait het bij deze band altijd om het vieren van veerkracht. The Devil Makes Three laat dan ook de luisteraars zichzelf verliezen in liedjes, maar niet zonder de diepere waarheden uit het oog te verliezen. Zowel in songs als in instrumentatie toont The Devil Makes Three zich van vele markten thuis. En terwijl duidelijk is waar ze de mosterd vandaan halen, komen ze toch met een heel eigen geluid dat even authentiek als aanstekelijk klinkt.